Ο Έλληνας έχει συνηθίσει να ζει σε καθεστώς φόβου από το 2010. Τα μνημόνια επέβαλλαν το φόβο ως πρόσχημα του νόμου. Το σύμπλεγμα της ενοχής, της κατοχής και του φόβου, ήταν η πολιτική που ασκήθηκε από το 2010.
Ο Έλληνας πολίτης γονάτισε στο τελετουργικό της παγιωμένης κατοχής, στην ενδοβολή της ενοχής του, και στο φόβο που έγινε σύστημα κανόνων. Το σύμπλεγμα της ενοχής, της κατοχής και του φόβου, «εκδημοκρατίστηκε» με το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου του 2015 από τη συριζαία αριστερά. Εκεί συντελέστηκε η απόλυτη πλάνη του λαού.
Μετά έρχεται η πανδημία, όπου η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη αφήνει τον φόβο να γίνει παράκρουση. Ο «φόβος του φόβου» πρόκειται για μια αποκόλληση της ψυχικής ισορροπίας από κάθε φυσικό ή λογικό αίτιο που έχει ως συνέπεια όχι μόνο μια παράδοξη ανεξαρτητοποίηση και μαζί έναν πολλαπλασιασμό του φόβου, αλλά μια διάχυση ευνουχιστικής εφαρμογής.
Η ελληνική σωφρονιστική αποικία πρέπει να ξυπνάει και να κοιμάται μόνο με εικόνες από εντατικές, μόνο με ανακοινώσεις πανδημικής συμφοράς, μόνο με διαγγέλματα από τον Πρωθυπουργό που εμπεριέχουν μέτρα υπερπροστατευτικής υγιεινής αστυνόμευσης.
Ο πολίτης σε κάθε περίπτωση πρέπει να δείξει πίστη χωρίς να διαμαρτύρεται για το αν κάτι δεν πάει καλά με τις υποδείξεις των σοφών ιατρογνωμόνων της επιτροπής, αλλά και με τον γραφειοκρατικό μηχανισμό που διαχειρίζεται την πανδημία σε επίπεδο ποσοτικών και ποιοτικών μεταβολών.
Επιπλέον πρέπει να δεχτεί την ενοχή του, (μαζί τα φάγαμε μας έλεγαν κάποιοι στα μνημόνια, είστε ένοχοι μη φωνάζετε. Εσείς φταίτε για την πανδημία μας λένε σήμερα, δεν δείχνετε κοινωνική υπευθυνότητα). Πραγματοποιείται μια βιολογική μηχανική όπου ο Έλληνας πολίτης να εξοικειώνεται με την χρονοποίηση (temporisation) του φόβου του στον χώρο και την χωροποίηση (espacement) του φόβου του στο χρόνο. Δηλαδή να καταλάβει ότι ο ιός έχει διάρκεια χρόνου και είναι άγνωστο αν θα αποχωρήσει, γιατί είναι δυνατή πάντα μια μετάλλαξή του και επίσης ότι ο ιός θέλει αποστασιοποίηση στο χώρο διαβίωσης.
Και επίσης να σεβαστεί το ειδικό καθεστώς της κατοχής. Με το χρέος υπήρχε η κατοχή των δανειστών, με τον ιό η υγειονομική κατοχή. Ό,τι τελικά πλησιάζει προς το τέλος του πάντα ξαναζωντανεύει. Ίδιο σενάριο, άλλη ιστορία, ίδια εφαρμογή μέτρων.
Θυμάστε ότι με το χρέος και τα μνημόνια ξεκίνησε μια βιομηχανία από πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, όμως ουδέν νομιμότερο του προσωρινού, το ΕΕΤΗΔΕ (έκτακτο ειδικό τέλος ηλεκτροδοτούμενων δομημένων επιφανειών) έγινε ΕΝΦΙΑ και νομιμοποιήθηκε εφάπαξ.
Γιατί λοιπόν οι δημοκρατικοί περιορισμοί με τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου λόγω του ιού να εξαφανιστούν όλες; Έτσι λειτουργούν οι ελληνικές κυβερνήσεις, με συνταγές αποτυχίας κεφαλαιοποιούν ένα συγκεκριμένο σχήμα «θεραπευτικής» ακυρωμένο από το χρόνο, «δια πάσαν νόσον και πάσαν εθνικήν περιπέτειαν».
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης όπως και ο προκάτοχός του Αλέξης Τσίπρας έχουν κατανοήσει αυτό που έλεγε ο Landauer, δεν κατοικεί ο άνθρωπος μέσα στο κράτος, αλλά το κράτος μέσα στον άνθρωπο. ‘Έμαθαν ως πρωθυπουργοί (ο καθένας με τη δική του διαχειριστική λεηλασία) να αφήνουν τη ζωή να αποκαλύπτεται σ’ ένα επέκεινα κόλασης και θανάτου.
Δείτε τι συμβαίνει σήμερα οι μετρήσεις, οι υπολογισμοί, οι στατιστικές, οι εξηγήσεις και οι σχεδιασμοί της επιτροπής των ιατρογνωμόνων αφυών/σοφών ήταν λάθος; Ο αλγόριθμος των αφυών/σοφών μιλούσε για τα μισά κρούσματα από εκείνα που έχουμε. Ξεπεράσαμε όμως σε νεκρούς αναλογικά με τον πληθυσμό ακόμη και τις ΗΠΑ, και η γερμανική εφημερίδα Bild μιλάει για ελληνική τραγωδία.
Ενώ σύμφωνα με κυριακάτικα δημοσιεύματα εφημερίδων υπήρξε ένα παράλληλο σύστημα καταγραφής των κρουσμάτων, το οποίο λειτουργούσε από τον ΕΟΔΥ, που προσπαθούσε να φτιάξει ένα δικό του Μητρώο. Και η καθηγήτρια που προτάχθηκε από την αντιπολίτευση για υπουργός Υγείας στην θέση του Β. Κικίλια υποστήριξε: «Μετράμε τα κρούσματα μόνο σε μία κοινωνικοοικονομική ομάδα.
Για τους υπόλοιπους δεν ξέρουμε απολύτως τίποτα. Δεν με πείθει αν είχαν ή όχι προβλήματα στο ένα από τα δύο αρχεία στο ΕΟΔΥ. Σημασία έχει ότι δεν έχουμε στοιχεία. Δεν έχουν υπάρξει μελέτες που να είναι σε αντιπροσωπευτικό δείγμα του πληθυσμού. Ντρέπομαι που το λέω.»
Και κάτι άλλο που φανερώνει πόσο απροκάλυπτα και προκλητικά αντιδημοκρατική συμπεριφορά διαθέτει ο κυβερνητικός μηχανισμός. Όσοι εμβολιαστούμε δεν θα γνωρίζουμε ποιο εμβόλιο από εκείνα που θα λάβει η χώρα θα έχουμε κάνει Pfizer-BioNTech; Astra Zeneca; Moderna; Θα στερηθούμε ένα ακόμη δικαίωμα μας να γνωρίζουμε τη θεραπεία μας και επιπλέον να στραφούμε σε περίπτωση παρενεργειών του εμβολίου σε φαρμακευτική εταιρεία που το παρήγαγε.
Η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να γνωρίζει ότι οφείλει να συμμορφώνεται στις δημόσιες υποχρεώσεις της, γιατί η οποιαδήποτε απόκρυψη στοιχείων για την θεραπεία ισοδυναμεί με προσβολή της ανθρώπινης αξίας.
Ο κ. Μητσοτάκης θεωρεί ότι η συνήθεια θα τα καταπιεί όλα. O Καμύ, μας είχε μιλήσει σε ανύποπτο χρόνο για τη δύναμη της συνήθειας (habitude) στο εκπληκτικό του έργο «Ο Ξένος». Η μητέρα του ήρωα του, στο έργο του «Ο Ξένος» δηλαδή, του Μερσώ, τις πρώτες μέρες που την πήγε στο άσυλο έκλαιγε συχνά. Και αυτό εξαιτίας της συνήθειας. Ύστερα από λίγους μήνες θα έκλαιγε αν την έπαιρνε από το άσυλο.
Όμως ο Καμύ προχωράει τη σκέψη του για να μας πει και κάτι άλλο, ότι ακόμη και η συνέπεια στις αρχές που έχουμε και δεν τις διαπραγματευόμαστε αποτελεί μια συνήθεια. Έτσι και η άρνηση του ελληνικού λαού να δεχτεί πλέον τα ψεύδη των πολιτικών, τις αντιδημοκρατικές τους συμπεριφορές και τις αποτυχίες τους, γίνεται αντίστροφη συνήθεια, που στρέφεται εναντίον των κακοδιαχειριστών της εξουσίας, να το ξέρουν αυτό οι Έλληνες πολιτικοί του ανέκκλητου και πρόσγειου μηδενισμού. / antinews
