Με ένα σκληρό κείμενο, η δημοσιογράφος Αργυρώ Γιαννουδάκη γράφει για τον Γιάννη Διακογιάννη που έφυγε χθες, ότι την παρενόχληση σεξουαλικά όταν ήταν μαθητευόμενη στον Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη, με αποτέλεσμα να παραιτηθεί και να αναζητήσει αλλού δουλειά. Και περιγράφει το επεισόδιο, σημειώνοντας ότι ξέρει ότι δεν θα ασχοληθεί κανείς μαζί της γιατί δεν είναι διάσημη και προσθέτει:
“Κανένα #metoo δεν θα ξεσηκωθεί για πάρτη μου, παρότι χιλιάδες γυναίκες συνάδελφοί μου, έχουν παρενοχληθεί και κακοποιηθεί σεξουαλικά από επιφανείς και υπεράνω υποψίας υπέρλαμπρους και σούπερ δημοφιλείς δημοσιογράφους. Δεκαετίες τώρα τα λέμε μεταξύ μας, άλλες τα παράτησαν, άλλες υπέκυψαν για να κάνουν καριέρα και λεφτά και άλλες συνεχίζουν στο δρόμο που χάραξε η καθεμιά, καμιά όμως δεν δικαιώθηκε.”
Η ανάρτηση της Αργυρούς Γιαννουδάκη:
Αντί αποχαιρετισμού…
Αραιά και που 20 χρόνια τώρα σκεφτόμουν ποιος θα πεθάνει πρώτος εγώ ή αυτός;
Θα πάρει στον τάφο του τις αμαρτίες του ή θα έχω τον τελευταίο λόγο;
Κατά την άποψη μου είναι θέμα “Δηκεοσινης”, να έχεις τον τελευταίο λόγο. Αφού λοιπόν με απείλησε ότι θα με σβήσει από το χάρτη αν ποτέ μιλήσω, όταν του ζήτησα να μην με ξαναενοχλήσει, νομίζω τώρα δικαιούμαι να έχω τον τελευταίο λόγο!
Χρειάστηκε να περιμένω 20 χρόνια και η αλήθεια είναι ότι δεν φαντάστηκα ότι θα έπρεπε να περιμένω τόσο.
Γιάννης Διακογιάννης
Ούσα φοιτήτρια στο τελευταίο έτος στη σχολή Οινολογίας Τεχνολογίας Ποτών του τμήματος Τροφίμων και Διατροφής στο ΑΤΕΙ Αθηνών, σκεφτόμουν ότι θα ήμουν δυστυχισμένη αν ακολουθήσω οτιδήποτε μακριά από τον αθλητισμό. Ήταν ήδη πολλά τα τρία χρόνια στην Αθήνα, εξαιτίας των τριών μορίων που με χώρισαν από το ΤΕΦΑΑ Κομοτηνής…
Είχα κοιτάξει για τα δίδακτρα σε σχολές αθλητικής δημοσιογραφίας, αλλά ήταν απαγορευτικά για τα οικονομικά της οικογένεια μου εκείνη την περίοδο. Παρότι “χρυσές” εποχές η εξάρτηση του πατέρα μου στον τζόγο και κάποιες κακές επιχειρηματικές επιλογές του, μας είχαν στοιχίσει το σπίτι μας και οικονομική καταστροφή.
Συμπτωματικά λοιπόν, εκείνη την περίοδο η εφημερίδα Goal news είχε προκηρύξει έναν διαγωνισμό, με τους δέκα πρώτους επιτυχόντες να έχουν δωρεάν φοίτηση στο Κέντρο Αθλητικού Ρεπορτάζ. Είχε σπεύσει να με ενημερώσει για τον διαγωνισμό, ο κολλητός μου τότε ο Χρηστος Κολιδης.
Αποφάσισα να γράψω και αν άξιζα θα είχε νόημα να προσπαθήσω να μπω σε έναν χώρο με τον οποίο δεν είχα καμία σχέση. Πράγματι έγραψα και μπήκα ως τρίτη επιτυχούσα στην Ελλάδα.
“Θηλυκέ μου Σωτηρακόπουλε τα κατάφερες”, ήταν η ατάκα που άκουσα με το που απάντησα το πρωινό τηλεφώνημα που με είχε ξυπνήσει ο Χρηστάκος.
Η φοίτηση μου ήταν μονοετής ως τελειόφοιτη στο ΤΕΙ Αθηνών.
Ανάμεσα στους καθηγητές που δίδασκαν ήταν ο “θρύλος” της ελληνικής αθλητικής δημοσιογραφίας, Γιάννης Διακογιάννης για τον οποίο άπαντες τρέφαμε τεράστιο θαυμασμό.
Αμέσως έδειξε διάθεση να βοηθήσει τα παιδιά που είχαμε ξεχωρίσει μέσω του διαγωνισμού, αλλά και άλλα παιδιά με περγαμηνές που προέρχονταν από πανεπιστημιακές σχολές. Έτσι, πολύ γρήγορα, περίπου δέκα φοιτητές ανάμεσα τους κι εγώ εστάλησαν με τις δικές του συστάσεις σε πρώτα μαγαζιά ως μαθητευόμενοι.
Για την ακρίβεια εμένα δεν με έστειλε με πήγε στην εφημερίδα “Τα Νέα”. Ήμουν η πρώτη γυναίκα που μπήκε στο αθλητικό τμήμα της εφημερίδας, μεγάλη η χάρη μου σαν να λέμε, που να ξερα…
Ο… μέγας δάσκαλος που μετά θάνατον όλοι αποθεώνουν για το ήθος του, ερχόταν τις περισσότερες φορές τύφλα στο μάθημα και δεν άργησε να αρχίσει να με παρενοχλεί σεξουαλικά. Θυμάμαι που το είχα εκμυστηρευτεί στην καλή μου φίλη, Eirini Spiropoulou τότε και είχε μείνει άναυδη, ώσπου στο επόμενο μάθημα είχε ξεπεράσει το όριο της τύφλας και προσπάθησε ενώπιον της να μου ανοίξει ένα μπουφάν που είχα κουμπώσει μέχρι το λαιμό για να μην δίνω δικαιώματα.
Τέλος πάντων όταν είδα και απόειδα και κατάλαβα ότι με τον τύπο δεν θα έβγαζα άκρη είπα να πάει στο διάολο και η αθλητική δημοσιογραφία και τα καλά της, γιατί η ψυχική μου ηρεμία είχε περισσότερη σημασία.
Τότε ανακοίνωσα στα Νέα ότι θα σταματήσω. Πολλοί συνάδελφοι θυμάμαι προσπαθούσαν να με αποτρέψουν λέγοντας μου ότι “Εδώ είναι δημόσιο όποιος μπαίνει δεν ξαναβγαίνει κάνε υπομονή”, που να ‘ξεραν τους πραγματικούς λόγους της αποχώρησης μου κι αυτοί, αλλά και τί τους επεφύλασσε το δικό τους μέλλον…
Η τελευταία επικοινωνία που είχα με τον Διακογιάννη ήταν τηλεφωνική, λίγες ημέρες μετά την παραίτηση μου από τα Νέα. Τότε προφανώς συνειδητοποίησε ότι πλέον δεν μου ασκούσε καμία εξουσία και με πήρε για να με απειλήσει να μην μιλήσω σε κανέναν αλλιώς θα με έσβηνε από τον χάρτη, όπως χαρακτηριστικά μου είπε.
Του απάντησα ότι δεν με ενδιέφερε το τι θα έκανε και το μόνο που ήθελα ήταν να μην με ξαναενοχλήσει ποτέ. Δεν θα ξεχάσω την έκπληξη του όταν του αντιμίλησα και του είπα να με αφήσει ήσυχη, πάντα με ευπρέπεια χωρίς να βρίσω (όσοι με ξέρουν καλά καταλαβαίνουν πόσο δύσκολο ήταν αυτό).
Τα επόμενα χρόνια προσπάθησα να δώσω δημοσιότητα στο θέμα, αλλά φυσικά κανείς δεν ασχολήθηκε. Ο μοναδικός συνάδελφος που με βοήθησε τότε ήταν ο μακαρίτης πια Θοδωρής Ακάλεστος, του οποίου το γραφείο ήταν απέναντι από το δικό μου στο κτήριο της Χρήστου Λαδά. Με είχε εκτιμήσει για τη δουλειά μου και μεσολάβησε για να βρω την πρώτη μου κανονική δουλειά περίπου έξι μήνες αφότου παραιτήθηκα από τα Νέα, στη νεοσύστατη τότε Sportday.
Για να προλάβω όποιον τολμήσει και αμφισβητήσει τα γραφόμενα μου θα σημειώσω ότι στα 20 χρόνια που υπηρετώ τη δημοσιογραφία ουδέποτε όχι μόνο δεν προσπάθησα να προβληθώ με οποιονδήποτε τρόπο πλην της δουλειάς μου (γι’ αυτό και δεν με ξέρει ούτε η μάνα μου), αλλά μέσα σε ένα μήνα έχω και τρία δικαστήρια εις βάρος μου, τα οποία αφορούν στη δουλειά μου.
Οπότε κλείνοντας, με το κεφάλι μου ψηλά, αλλά να θέλει να σπάσει από τις αναμνήσεις που όρμηξαν ξαφνικά και παλεύουν να δραπετεύσουν παρασέρνοντας ξανά δάκρυα, όπως προσπαθούσα να δραπετεύσω από τα γερασμένα του χέρια όποτε τα άπλωνε και τα οποία απέφευγα σαν το karate kid, αποχαιρετώ κι εγώ τον μεγάλο δάσκαλο: Στον αγύριστο!
ΥΓ 1 Δεν τρέφω αυταπάτες, ξέρω καλά ότι η δική μου φωνή δεν θα ακουστεί γιατί δεν είμαι δημοφιλής (ποτέ δεν το επεδίωξα άλλωστε) ούτε εγώ ούτε οι απόψεις μου και κανένα #metoo δεν θα ξεσηκωθεί για πάρτη μου, παρότι χιλιάδες γυναίκες συνάδελφοί μου, έχουν παρενοχληθεί και κακοποιηθεί σεξουαλικά από επιφανείς και υπεράνω υποψίας υπέρλαμπρους και σούπερ δημοφιλείς δημοσιογράφους. Δεκαετίες τώρα τα λέμε μεταξύ μας, άλλες τα παράτησαν, άλλες υπέκυψαν για να κάνουν καριέρα και λεφτά και άλλες συνεχίζουν στο δρόμο που χάραξε η καθεμιά, καμιά όμως δεν δικαιώθηκε.
ΥΓ 2 ΕΣΗΕΑ περιττή ήταν η ορθή επανάληψη, γλώσσα λανθάνουσα τ’ αληθή λέγει. Η φωνή του κάποιους μας στιγμάτισε.
ΥΓ 3 Κάποιος που εκτιμώ με επέπληξε γιατί δεν σεβάστηκα τον νεκρό λέει και φέρθηκα “άνανδρα” (έσβησε το σχόλιο αργότερα απ’ ότι μου είπαν). Η απάντηση μου είναι ότι δεν χρωστώ κανένα σεβασμό σε κάποιον που όχι μόνο δεν με σεβάστηκε αλλά είχε και κακοποιητική συμπεριφορά απέναντι μου και 20 χρόνια δεν μου ζήτησε ποτέ μια συγγνώμη. Με την εξουσία που είχε πάνω μου επένδυσε στο φόβο μου. Απαντώ λοιπόν 20 χρόνια μετά με την εξουσία που μου δίνει η ζωή πάνω στο θάνατο. Όταν πέθανε ο Θοδωρής σκέφτηκα ότι μπορεί τελικά να μην προλάβω να μιλήσω αφού δεν ξέρουμε τι επιφυλάσσει το αύριο, όμως αποφάσισα να εμμείνω στην αρχική μου απόφαση. Να έχω τον τελευταίο λόγο, γιατί όλα αυτά τα χρόνια και ειδικά προσφάτως έμαθα ότι είμαι μόνη μου. Το χρωστούσα λοιπόν στον εαυτό μου. Δεν περιμένω κανέναν να με δικαιώσει.
