Τις τραγικές ιστορίες που κουβαλούν πίσω τους τα δεκάδες παιδιά που εγκαταλείπονται μέσα στα νοσοκομεία ή εισάγονται στα νοσοκομεία μετά από εισαγγελική εντολή ελλείψει δομών για τη φιλοξενία τους, αναδεικνύει σε δημοσίευμά της η εφημερίδα “Πελοπόννησος”.
Συγκεκριμένα, σε τακτά χρονικά διαστήματα θάλαμοι, τόσο στην Παιδιατρική Κλινική του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Πατρών όσο και στο Γενικό Νοσοκομείο Παίδων Πατρών “Καραμανδάνειο”, μετατρέπονται σε χώρους φύλαξης παιδιών που για διαφόρους λόγους οι εισαγγελικές αρχές έκριναν ότι πρέπει να απομακρυνθούν από το οικογενειακό τους περιβάλλον ή εγκαταλείπονται σε αυτά από τους γονείς τους.
Εκατοντάδες παιδιά έχουν ζήσει μέρες, εβδομάδες, μήνες και χρόνια στον θάλαμο κάποιας κλινικής. Και τις ημέρες αυτές και στα δύο νοσοκομεία, όπως μας ανέφεραν ο καθηγητής και διευθυντής της Παιδιατρικής Κλινικής του ΠΓΝΠ, Γαβριήλ Δημητρίου, και η διευθύντρια της Παιδιατρικής Κλινικής, Μαρία Ηλιοπούλου, φιλοξενούνται παιδιά που περιμένουν να βρεθεί η κατάλληλη δομή για τη μεταφορά τους.
“Καλούμαστε πολύ τακτικά να φιλοξενούμε παιδιά. Οι εισαγγελείς γράφουν πολύ εύκολα την εντολή αλλά αυτό δεν είναι εύκολο για εμάς τα νοσοκομεία που ο ρόλος μας είναι άλλος. Δεν είναι κατάλληλος ένας θάλαμος νοσηλείας για την παραμονή ενός παιδιού” σημειώνει ο κ. Δημητρίου.
“Βάζει το νοσοκομείο αποκλειστικές ή με εθελοντές κυρίως του ΕΕΣ να υπάρχει 24ωρη φύλαξη αυτών των παιδιών. Το πρόβλημα είναι πολύ μεγάλο διότι υπάρχουν και δύσκολες περιπτώσεις παιδιών με παραβατικές συμπεριφορές που απαιτούν ειδική φροντίδα. Δεν είναι δυνατόν να φυλάσσονται σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου. Τα νοσοκομεία δεν είναι χώρος φύλαξης. Τα παιδιά αυτά θέλουν πολύ φροντίδα, ψυχολογική υποστήριξη κ.ά. Δεν αρκεί να τους βρούμε μία στέγη” υπογραμμίζει η κ. Ηλιοπούλου.
Τα εγκαταλελειμμένα παιδιά στα νοσοκομεία είναι μία υπόθεση που δεν προέκυψε σήμερα. Είναι χρόνια. Κι αυτό δείχνει ότι επί δεκαετίες η πολιτεία και το κράτος πρόνοια κλείνει τα μάτια του. Προφανώς βολεύονταν πίσω από τις ιδιωτικές πρωτοβουλίες και ίσως αυτός είναι και ο λόγος που ποτέ δεν έχει ελέγξει τις συνθήκες λειτουργίας τους. Με εισαγγελικές και υπουργικές εντολές τα παιδιά εισάγονται σε νοσοκομεία και ιδρύματα χωρίς να υπάρχει εξειδικευμένος μηχανισμός ολιστικής παρακολούθησης της πορείας τους και της εξέλιξής τους. Αρκεί να έβρισκαν κάπου να τα “πετάξουν”. Μέχρι και οι κρατικές χρηματοδοτήσεις διοχετεύονται σε ορισμένους χωρίς να υπάρχει κανενός είδος έλεγχος.
”Ποτέ δεν ξεχνώ τα μάτια τους”
Ο παιδοχειρουργός του Καραμανδανείου, Βασίλης Αλεξόπουλος, καταθέτει στην “Π” τραγικές ιστορίες παιδιών οι οποίες του έχουν μείνει χαραγμένες στη μνήμη του.
“Πριν σας περιγράψω μερικές από τις τραγικές ιστορίες που έχω ζήσει θα σας πω ότι πάντα έχω στο μυαλό μου αυτό που μου έλεγε ο παλιός μου διευθυντής Θεόδωρος Αϊβάζογλου. Βασίλη αυτά τα παιδιά έχουν μόνον τον Θεό, τους γιατρούς και τους νοσηλευτές. Αν εμείς τα φροντίσουμε θα ζήσουν, αν όχι, θα πεθάνουν. Κι αυτό πραγματικά το έχω δει μέχρι σήμερα σε όλα τα αντίστοιχα περιστατικά των παιδιών τόσο στα παιδιατρικά της Αθήνας που ήμουν παλαιότερα και τώρα στο Καραμανδάνειο. Εμείς οι γιατροί τα φροντίζουμε υγειονομικά και το νοσηλευτικό προσωπικό τα ταΐζει, παίζει μαζί τους και προσπαθεί να τους ανοίξει μία τρυφερή αγκαλιά”.
“Σε μέρα εφημερίας είχαν εγκαταλείψει στο Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών ένα αγοράκι με ήπια νοητική υστέρηση. Το πήραμε και καλέσαμε την αστυνομία η οποία εντόπισε τους γονείς. Η μητέρα όμως είπε ότι αν της το πήγαιναν στο σπίτι θα το έπνιγε. Έτσι το κρατήσαμε στο νοσοκομείο όπου έμεινε για έξι ολόκληρα χρόνια και μετά το πήγαν στο ΠΙΚΠΑ Πεντέλης. Ηταν η μασκότ του νοσοκομείου. Το είχε αγκαλιάσει όλο το προσωπικό και οι γονείς των παιδιών που νοσηλεύονταν στο νοσοκομείο μας. Μάλιστα ο εισαγγελέας είχε δώσει άδεια και κάποιες νοσηλεύτριες το έπαιρναν και στο σπίτι τους για να αλλάζει περιβάλλον. Αυτές οι ώρες ήταν οι μοναδικές που ζούσε εκτός νοσοκομείου όλα αυτά τα έξι χρόνια που έμενε σε εμάς. Είχε ιδρυματοποιηθεί”, ανέφερε χαρακτηριστικά ο κ. Αλεξόπουλος.
“Πάντα θα θυμάμαι το μικρό κουνάκι στο οποίο βρήκε καταφύγιο ένα μωρό έξι ημερών. Αυτό το βρέφος ήταν ”προϊόν” αγοροπωλησίας. Είχαν συλληφθεί οι γονείς του που είχαν έρθει από τη Βουλγαρία να το πουλήσουν σε ζευγάρι Ελλήνων. Η συναλλαγή όμως χάλασε με την παρέμβαση της αστυνομίας κι έτσι το πήραν το μωρό από τους γονείς. Θυμάμαι μας το είχαν φέρει κάποιοι νεαροί αστυνομικοί και μας είπαν ότι συνεχώς έκλαιγε και δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι. Το μωρό όμως δεν το έχει αλλάξει κανείς επί ώρες και ήταν σε άσχημη κατάσταση. Το πήραμε στο Αγλαΐα Κυριακού όπου έμεινε για έξι μήνες μέχρι να το μεταφέρουν σε κάποια δομή”.
“Είχαμε δύο αδελφάκια κακοποιημένα από τον πατέρα τους. ο μεγαλύτερο φρόντιζε το μικρότερο. Ηταν τόσο ευγενικά απέναντί μας. Ζητούσαν συγνώμη για το παραμικρό. Γιατρέ συγγνώμη έπεσε η πετσέτα του μικρού μου αδελφού . Δεν άκουγες γκρίνια από το στόμα τους παρ’ ότι ήταν δύο πολύ μικρά παιδιά. Πολλές φορές παίρναμε μαθήματα από αυτά τα παιδιά. Είχαν ζήσει το πιο σκληρό πρόσωπο της ζωής στην πιο τρυφερή τους ηλικία κι όμως είχαν αισιοδοξία και χαίρονταν με το παραμικρό”.
“Βρήκαμε ένα άλλο παιδάκι στην είσοδο του νοσοκομείο με σημείωμα από τους γονείς που έγραφε: ”Αν χρειάζεται χειρουργείο να μην το κάνετε. Να το αφήσετε να πεθάνει”. Φυσικά εμείς δεν το αφήσαμε. Το χειρουργήσαμε, το φροντίσαμε και το παιδάκι υιοθετήθηκε. Μάλιστα η θετή του μητέρα με αναζήτησε για να μάθει το ιστορικό του κ.ά..”.
”Μη με ενοχλείτε γι’ αυτό το παιδί”
“Μας έφεραν στο Καραμανδάνειο παιδάκι 10 ετών από την ”Κιβωτό της Αγάπης” με βαρύ ιστορικό. Πριν το χειρουργήσουμε έπρεπε να μάθουμε κάποια πράγματα για να ξέρουμε τι έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Φυσικά το ίδρυμα δεν γνώριζε. Επιχείρησα να τηλεφωνήσω στη μητέρα του που είναι παιδίατρος στην Αθήνα. Οταν την κάλεσα η πρώτη της απάντηση ήταν μην με ενοχλείτε γι’ αυτό το παιδί”.
Ο κατάλογος των πικρών ιστοριών του κ. Αλεξόπουλου είναι αρκετά μεγάλος. “Οσα χρόνια κι αν περάσουν έχω μπροστά στα μάτια του τα μελαγχολικά μάτια των σεξουαλικά κακοποιημένων παιδιών. Τα βιασμένα παιδιά έχουν στα μάτια τους μία πρωτόγνωρη μελαγχολία που δεν γνωρίζω αν μπορούν ποτέ να τη διώξουν.
Ο κ. Αλεξόπουλος στο πλαίσιο της συζήτησής μας θέτει ένα κενό που υπάρχει στην περιοχή μας και αφορά τη φροντίδα των παιδιών που φιλοξενούνται στα νοσοκομεία. “Στην Αθήνα υπάρχει ένα δίκτυο εκπαιδευμένων εθελοντριών της Αρχιεπισκοπής που πηγαίνει στα νοσοκομεία και φροντίζει τα παιδιά αυτά. Εδώ έχουμε μόνο κάποιες εθελόντριες του ΕΕΣ και περιστασιακά από το ”Χαμόγελο του Παιδιού”. Τις περισσότερες ώρες τα παιδιά αυτά είναι υπό την επιτήρηση αποκλειστικών που πληρώνει το νοσοκομείο. Τα παιδιά αυτά χρειάζονται δίπλα τους κατάλληλα εκπαιδευμένους ανθρώπους που να είναι σε θέση να τους απαλύνουν τον πόνο τους κι όχι απλώς να τα ταΐζουν ή να τα καθαρίζουν”.
