Τη δύσκολη απώλεια του Βασίλη Καρρά καλούνται να διαχειριστούν οι στενοί φίλοι του τραγουδιστή. Όσοι βρέθηκαν κοντά του τις τελευταίες του στιγμές μιλάνε για έναν άνθρωπο που πάλευε μέχρι την τελευταία στιγμή την αρρώστια του, χωρίς να το βάζει κάτω.
Ο συνάδελφος και κοντινός του φίλος Δημήτρης Χρυσοχοΐδης τη βραδιά που έγινε γνωστός ο θάνατος του αγαπημένου καλλιτέχνη εμφανίστηκε στην πίστα καταρρακωμένος και με αναφιλητά προσπαθούσε να εξηγήσει στους θαμώνες του νυχτερινού κέντρου, όπου εμφανίζεται, ότι δυσκολεύεται να διαχειριστεί τη θλιβερή είδηση.
@annie_.ba Καλο παραδεισο #βασιλησκαρας 🤍🕊️ #fyp #fy #foryou ♬ πρωτότυπος ήχος – Annie 💗
Ο καλλιτέχνης και επιστήθιος φίλος του Βσίλη Καρρά μίλησε στο youweekly.gr για τις δικές τους στιγμές, για το ανεκπλήρωτο τάμα που είχε κάνει, αλλά και για το τελευταίο μπουκάλι ουίσκι που ήπιε μαζί του συνοδεύοντάς τον στην τελευταία του κατοικία στο Κοκκινοχώρι Καβάλας.
«Ο Βασίλης ήταν αδερφός μου. Διαφωνούσαμε, συμφωνούσαμε, μαλώναμε, δεν είχαμε την τέλεια σχέση, αλλά αγαπιόμαστε βαθιά», λέει ο Δημήτρης Χρυσοχοΐδης και συνεχίζει: «Θυμάμαι στην δεκαετία του ’90, όταν μας είπε ότι ήταν όνειρο ζωής να φτιάξει το “Χωριό της Ειρήνης”, ήταν δίπλα του κάποιοι αυλοκόλακες που του έλεγαν μπράβο. Εγώ τότε που καθόμουν απέναντί του, του είπα: “Αγόρι μου τι όνειρο ζωής μας λες; Τι όνειρο είδες; Ιδρωμένος σηκώθηκες; Αυτό δεν είναι όνειρο, είναι εφιάλτης”. 6 μήνες δεν μου μιλούσε, γιατί τον είχα στενοχωρήσει που του είπα την αλήθεια, αλλά εγώ δεν μπορώ να πω ψέματα. Έβλεπα ότι αυτό το έργο θα ταλαιπωρήσει τον φίλο που αγαπάω – και τον ταλαιπώρησε. Τι να του έλεγα; Μπράβο;».
Με αναφιλητά πάνω στην πίστα είπες ότι δεν μπορείς να διαχειριστείς την απώλεια του Βασίλη…
Όλοι όσοι γνωρίζαμε για την αρρώστια του Βασίλη, είχαμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας, ότι μπορεί ανά πάσα ώρα και στιγμή να συμβεί το μοιραίο. Παραμονή Χριστουγέννων μεσημέρι που έμαθα ότι «έφυγε» και μέχρι το βράδυ, διαχειρίστηκα την απώλειά του με ψυχραιμία. Το βράδυ, όμως, που ήρθε στο καμαρίνι μου πέντε λεπτά πριν βγω, το δεξί χέρι του Βασίλη, ο Στράτος Γκιάτας, που οργάνωνε όλες τις συναυλίες του και ήταν το «πιστό σκυλί» του, για να μου πει ότι ετοίμαζε την τελευταία συναυλία του Βασίλη Καρρά, με βάρεσε μια μαχαιριά από την μια μεριά της καρδιάς μέχρι την άλλη… Επειδή ήταν ρεβεγιόν Χριστουγέννων, δεν μπορούσα να λείψω από το μαγαζί και να αφήσω ξεκρέμαστο τον κόσμο που ήθελε να γιορτάσει, εάν ήταν μια οποιαδήποτε άλλη μέρα θα έλεγα «κλείστε το μαγαζί δεν μπορώ να τραγουδήσω».
Ως ένας από τους κολλητούς φίλους του Βασίλη, τι θυμάσαι από εκείνον;
Εάν καθίσω να πω ιστορίες με τον Βασίλη, θα μιλάμε για μέρες… Κρατάω στην καρδιά μου όμως έναν απλό και λαϊκό άνθρωπο της διπλανής πόρτας, έναν πραγματικό φίλο. Ο Καρράς νοιαζόταν για τους συναδέλφους του και για τους συνανθρώπους του πάρα πολύ. Είχε βέβαια και εκείνος -όπως όλοι μας- τα εγωιστικά του περίεργα ποντιακά κολλήματα, αλλά δεν ενοχλούσε κανέναν. Ήταν άρρωστος με την δουλειά του, δεν έχω δει άλλον καλλιτέχνη να αγαπάει τόσο πολύ την δουλειά του. Μπορεί να βγαίναμε μια βόλτα για να πιούμε ένα ποτό και μου έλεγε μετά να πάμε από το στούντιο, για να δοκιμάσει τραγούδια
Ένα από τα τελευταία του τραγούδια το είχε δώσει σε εσένα;
Ναι, όταν άκουσα ένα από τα τελευταία τραγούδια που έγραψε το «Ακόμα και στον ύπνο μου» και μου το έδωσε, σε μουσική του Βασίλη Δαραμούσκα, είπα ότι είναι ένα συμβολικό τραγούδι, με “έσφαξε” με τους στίχους του. Ξεκινάω το πρόγραμμά μου με αυτό και να ξέρεις τραβάω μεγάλο ζόρι όταν το λέω, όπως επίσης με όλα τα τραγούδια του Βασίλη που λέω, είμαι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, «τσαλακώνομαι»… Είχε και πλάκα όμως, γιατί όταν ήρθε μαζί μου στο στούντιο για να με ακούσει πως τραγουδάω το κομμάτι και επειδή μου έκανε συνέχεια παρατηρήσεις, του είπα: «Βασίλη τράβα στο καφενείο για να πω το τραγούδι σαν Χρυσοχοΐδης και όχι σαν Καρράς».
Ήσουνα δίπλα του από την πρώτη στιγμή που έμαθε για τον καρκίνο μέχρι και το τέλος;
Ναι, ήμουνα κοντά του, μια – δυο φορές την εβδομάδα πήγαινα και τον έβλεπα. Όταν έμαθε την πρώτη φορά ότι ο καρκίνος έκανε μετάσταση στα κόκκαλα με πήρε τηλέφωνο. Πήγαμε σε ένα ταβερνάκι και μου το είπε.
Πριν δυο εβδομάδες που είχε ανέβει στην Θεσσαλονίκη ο Αντώνης Ρέμος πήγαμε μαζί να τον δούμε. Είχε παλέψει με μια λοίμωξη και ήταν η τρίτη ή η τέταρτη φορά που είχε μπει στο νοσοκομείο, όμως, όταν τον συναντήσαμε τον είδαμε καλύτερα, σαν να είχε ξαναπάρει μπρος. Δεν σου κρύβω ότι πιστέψαμε με τον Αντώνη σε ένα θαύμα, ότι μέχρι και την τελευταία στιγμή, μπορεί η ιατρική που κάνει συνεχώς προόδους, στο τέλος να βρει ένα χάπι που θα σταματήσει την ρημάδα την ασθένεια… Δέκα μέρες πριν «φύγει» από την ζωή που μπήκε στο νοσοκομείο και αρρώστησε από covid, άκουσα την πιο σωστή κουβέντα να την λέει ο Μακρόπουλος. Όταν με άκουσε κομμάτια να λέω ότι τον «έφαγε» ο covid, ο Νίκος είπε: «Μήτσο, τον έσωσε ο covid». Και δεν είχε άδικο. Όντως έτσι ήταν… Γιατί κάποια κοινά μας φιλαράκια, που είχαν έρθει πρόσφατα στο καμαρίνι, μού έλεγαν ότι τον τελευταίο καιρό, οι μορφίνες που του έκαναν δεν έπιαναν τον Βασίλη, οπότε αν ζούσε -όσο ζούσε- θα υπέφερε από αφόρητους πόνους.
Πως αντιμετώπιζε την αρρώστια του;
Άλλες φορές μου έλεγε «Μήτσο δεν μασάω, θα το παλέψω, μια δοκιμασία περνάω»… Μια άλλη φορά, όμως, που πήγα σπίτι του και κάθισα σε απόσταση ασφαλείας μακριά του, για να μην του μεταφέρω καμία αρρώστια από τον κόσμο που ερχόμουνα σε επαφή, μου ψιθύρισε: «Πάρε την καρέκλα και έλα δίπλα μου. Ούτε να πεθαίνεις δεν μπορείς, πολύ δύσκολο πράγμα». Αν και ήταν αισιόδοξος άνθρωπος, πήρε χαμπάρι ότι είναι δύσκολα τα πράγματα, γιατί είχε να παλέψει με αυτό τον κακό λύκο, που δεν παλεύεται…
Τις τελευταίες μέρες πριν μπει στο νοσοκομείο πως ήταν στο σπίτι;
Δεν μπορούσε να σηκωθεί από το κρεβάτι, πονούσε όποτε σηκωνόταν. Παρόλα αυτά, η κλινική του εικόνα ήταν καλή.
Επειδή ο Καρράς είχε στενή σχέση με τα Θεία, ξέρεις εάν είχε κάνει κάποιο τάμα;
Ναι, είχε κάνει τάμα ένα εκκλησάκι, που έμεινε όμως ανεκπλήρωτο. Δεν ξέρω πού ήθελε να το χτίσει, μου είπε όμως ότι το είχε δει στον ύπνο του -δεν πρόλαβε να μου πει πού- και τελευταία μιλούσε με έναν κολλητό μας φίλο για αυτό…
Είναι αλήθεια ότι άνοιξες ένα μπουκάλι ουίσκι πάνω από το μνήμα του μαζί με άλλους στενούς φίλους για να τον αποχαιρετίσετε;
Εγώ δεν μπήκα μέσα στην εκκλησία, δεν άντεχα, κάθισα παραπέρα… Μετά τον συνόδεψα μέχρι το μνήμα του μαζί με τα άλλα κολλητά μας φιλαράκια που τα πίναμε συχνά, και ανοίξαμε το τελευταίο μπουκάλι για να το πιούμε μαζί του… Τόσα μπουκάλια ουίσκι είχαμε πιει με τον Βασίλη, άνοιξα ένα τελευταίο για να το πιούμε μαζί…
