Η Ζένια Μπονάτσου παραχώρησε συνέντευξη στο περιοδικό ΟΚ! και τον Γιάννη Πουλόπουλο και μίλησε, μεταξύ άλλων, για το αυτοάνοσο νόσημα που έχει, το οποίο είχε και ο πατέρας της, Βλάσης Μπονάτσος, αλλά και τη γιαγιά της, Ζωή Λάσκαρη.
Το τελευταίο διάστημα ακούγεται έντονα ότι η κυβέρνηση σκέφτεται να υποχρεώσει όσους εργάζονται στην εστίαση να εμβολιαστούν. Ποια είναι η άποψή σου;
Δεν θεωρώ ότι αν παρθεί αυτή η απόφαση θα είναι σωστή. Δεν πιστεύω ότι ο εκφοβισμός, ο καταναγκασμός ή το δέλεαρ των 150 ευρώ με το green pass είναι σωστά. Όπως σέβονται αυτόν που θέλει να κάνει το εμβόλιο, έτσι πρέπει να σέβονται και αυτόν που δεν θέλει για τους δικούς του λόγους. Προσωπικά έχω ένα πρόβλημα υγείας και με αγχώνει τι μπορώ να πάθω αν κάνω το εμβόλιο.
Δεν λέω ότι είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι θα μας βάλουν τσιπάκι για να μας παρακολουθούν αλλά δεν υπάρχει ένα χρονικό περιθώρια για να δοκιμαστεί το εμβόλιο για να δοκιμαστεί το εμβόλιο ώστε να μου εγγυηθεί κάποιος ότι αν το κάνω θα είμαι καλά.
Έχεις αναφερθεί και παλιότερα σε αυτό. Σε ένα αυτοανοσο που είχε και ο πατέρας σου; Κινδύνευσες ποτέ;
Είναι ένα αυτοάνοσο, σπάνιο νόσημα που όταν στρεσάρομαι δημιουργείται στο σώμα μου με ένα οίδημα. Ευτυχώς εγώ ξέρω τι έχω και μπορώ να το αντιμετωπίσω με την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή. Για τον πατέρα μου δεν ήταν το ίδιο γιατί δεν ήξεραν τι είναι… Και ήταν και επικίνδυνο για εκείνον γιατί πρηζόταν στο πρόσωπο και μπορούσε να του κοπεί η αναπνοή. Τον έβλεπαν να πρήζεται και έψαχναν να βρουν μήπως είναι αλλεργικός σε κάποιο μαγαζί.
Τότε, στη Γερμανία ήταν γνωστή αυτή η ασθένεια, στην Ελλάδα την ήξεραν δύο τρεις γιατροί. Δύο χρόνια μετά τον θάνατό του, που οφειλόταν σε αυτό το σπάνιο νόσημα, η μητέρα μου βρήκε τελικά τι ήταν. Και διαπίστωσε ότι το είχε και η μητέρα του πατέρα μου. Το θετικό είναι, ότι μιλώντας για το πρόβλημα υγείας που έχω, αρκετοί μου έστειλαν μηνύματα στα social media με ανάλογα συμπτώματα και τους συμβούλευσα τι εξετάσεις να κάνουν και σε ποιους γιατρούς να απευθυνθούν.
Σε λίγες ημέρες συμπληρώνονται τέσσερα χρόνια από τον θάνατο της γιαγιάς σου, Ζωής Λάσκαρη. Φαντάζομαι ότι θα ήταν δύσκολο για εσένα, μιας και μένατε μαζί και είχατε ιδιαίτερη σχέση.
Επειδή έχασα τον πατέρα μου στα επτά χρόνια μου, έχω συνειδητοποιήσει από πολύ νωρίς τον κύκλο της ζωής. Βέβαια, ποτέ δεν συνηθίζεις την απώλεια. Απλά επειδή σε μια τόσο τρυφερή ηλικία και αυτό έγινε μπροστά μου, με όλη τη σημασία της λέξης, είμαι λίγο πιο σκληραγωγημένη σε αυτό το θέμα και ίσως και πιο κυνική.
Όλα κάποτε τελειώνουν και το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να το αποδεχτείς, κρατώντας τις αναμνήσεις και την αγάπη που είχες για τον άνθρωπό σου. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα πενθήσεις ή ότι δεν θα κάνεις καιρό να συνέλθεις. Αλλά αυτό που έγινε δεν περνάει από το χέρι σου και ούτε μπορείς να το αλλάξεις οπότε δεν βγαίνει τίποτα με το να κάθεσαι σπίτι σου και να κλαις.
Και οι δύο θα ήθελαν να με βλέπουν δραστήρια, χαρούμενη, να συνεχίζω τη ζωή μου και να πετυχαίνω τους στόχους μου. Και κάθε φορά που καταφέρνω κάτι στη δουλειά μου σκέφτομαι ότι τους κάνω υπερήφανους. Σίγουρα, επειδή μεγάλωσα με τη γιαγιά μου με στενοχωρεί που δεν είναι εδώ αλλά όλα κάνουν τον κύκλο τους.
Τι σου λείπει πιο πολύ από τη γιαγιά σου;
Επειδή στην οικογένεια είμαστε όλοι έντονες προσωπικότητες μου λείπει η ζωντάνια που υπήρχε στο σπίτι. Μου λείπουν ακόμα και οι τσακωμοί που μπορεί να είχα με τη γιαγιά μου. Γιατί όταν αγαπάς έναν άνθρωπο σου λείπουν όλα.
-Για ποιον λόγο τσακωνόσασταν συνήθως;
Για χαζομάρες. Θυμάμαι τότε που ήταν στη μόδα οι νεκροκεφαλές στα ρούχα και στα αξεσουάρ, ότι μου είχε κάνει σκηνή μια φορά που με είδε να φοράω ένα τέτοιο T-shirt. “Είσαι καλά που έβαλες τις νεκροκεφαλές και τους θανάτους επάνω σου;”, μου κάνει. Το θυμάμαι τώρα και γελάω. Άλλη μια φορά είχα βγει και της είχα πει ότι θα γυρίσω στη 1:00 τελικά γύρισα στις 2:30. Το χειρότερο ήταν ότι με έπαιρνε τηλέφωνο και δεν το σήκωνα. Ε, όπως ήταν λογικό, όταν γύρισα, με περίμενε ξύπνια και μου φώναζε.
